سال ها پیش، مثلا سال ۱۳۶۰، برای کسب دانش، بهترین و بدیهی ترین گزینه مهاجرت بود. از روستا به شهر، از شهر کوچک به شهر بزرگ و صد البته به خارجه. در حالت قدیمی تر برای کسب فیض از محضر بزرگی و یا مدل جدیدتر و معمول تر ثبت نام در دانشگاه. ولی باور به اینکه اکنون هم برای کسب دانش فقط باید رفت، باور اشتباهی است. قرن بیست و یک دو هدیه به ما ارزانی کرده است. یکی وسایل ارتباطی جدید و در صدر آن ها اینترنت و دیگری آگاهی به فرآیند آموزش.
از طریق اینترنت می توان به جدید ترین و نایاب ترین کتاب ها دسترسی داشت. بدون نیاز به حضور فیزیکی در کتابخانه های بزرگ دنیا.(مثل این سایت یا این سایت که دومی بدون رعایت حقوق مؤلف است.) از اینترنت می توان برای یادگیری یک زبان خارجی استفاده کرد.(در مطلبی جداگانه به آن خواهم پرداخت) بسیاری از سخنرانی ها و کلاس های درس بر روی اینترنت موجود است.(مثل TED، حسین قمشه ای، ملکیان، Youtube) و از همه جدیدتر دوره های آموزشی Coursera.
فکر می کنم در گذشته به اندازه ای که اکنون در مورد خود فرآیند آموختن می دانیم، نمی دانستیم. امروزه می توانیم کاملا آگاهانه به خود فرآیند آموختن فکر کنیم.
مثلا می دانیم «چگونه کتاب بخوانیم؟»، «چگونه یک بند را بخوانیم؟» و «چگونه رمان بخوانیم؟». یا می دانیم آموختن از طریق بحث و یا آموختن از طریق انجام دادن چیست. الان تنها راه یاد گرفتن، مهاجرت و ثبت نام در یک دانشگاه معتبر نیست.
«کافیست self-study و یک زبان خارجی بلد باشی.»
- ۹۴/۰۱/۱۸
