چند سال پیش، برای اولین بار در یکی از کارگاه های خانم شهرتاش شرکت کردم. «کارگاه فلسفه برای کودکان». کارگاه چند روزه بود و بعد از مرحله ی آموزش قرار بود هرکس کلاس فلسفه برای کودکان کوتاهی اجرا کند. اولین نفر من اجرا کردم و بعد از اتمام کار، کنار دست خانم شهرتاش نشستم. دو نفر دیگر هم اجرا کردند. حین اجراها خانم شهرتاش خیلی حرص می خورد. از رفتار های تسهیلگر(/معلم) تا واکنش های افراد. در میان این صحبت ها یکی از اثرگزارترین جملات زندگی من گفته شد: «چرا هیچ کس کاری که من گفتم را نمی کند؟» بله همه کار خودمان را می کردیم و بهترین توجیه هم برای این کار «خلاقیت» بود. عدم توانایی ما در شنیدن، فهمیدن و به کار بستن به سادگی زیر نام خلاقیت پنهان می شد. چیز های جدیدی که تولید می شدند خلاقیت نبودند، بلکه خروجی های غلط حاصل کج فهمی و کج عملی ما بودند.
در «طبقه بندی برای یادگیری، آموزش و سنجش » خلاقیت در آخرین رده یعنی بعد از فهمیدن، به کار بستن، تحلیل و ارزیابی آمده است. خلاقیت نامیدن تولیدات ذهن قبل از طی کردن مراحل مربوطه اشتباه بزرگی است و بهتر است این تولیدات را کج فهمی بنامیم.
فهمیدن و کاری را مطابق دستورالعمل انجام دادن، یکی از مهارت های مهم و فراموش شده در من و بسیاری از افراد است. بحران خلاقیت یک بحران جدی است.از نخوردن قرص مطابق دستور پزشک، تا نوشتن مقاله های چرت و پرت در حوزه های مختلف.
